కవిత:మాతృప్రేమ

కని పెంచిన బిడ్డలకే భారమయ్యాను గానీ 
పనికి భారం కాదని రుజువు చేస్తున్నావా 
వీపుపై కట్టెల మోపుతో ముడతల మోముతో 
అయినా కన్నపేగుపై కోపం రాదుగా అదేమీ ప్రేమో 
ఓ జననీ స్తన్యమిచ్చి పెంచి పెద్దచేసిన బుడ్దోడే
నీ రక్తమాంసాల స్వేదంతో ఎత్తులకు ఎదిగిన పిల్లోడే
విడిచి నిన్ను వెళ్ళిపోతే యిట్టా బ్రతుకు వెళ్లదీస్తున్నావా
అయినా అబ్బాయి కనబడితే తిట్లురావుగా (తన) బాగోగూసులు తప్ప 
తోడుండే మగడే నీచేయి వదిలేసి నింగికిపోతే
చెయ్యాడితే గానీ డొక్కాడని పరిస్థుతులే పలకరిస్తే 
నాకేమిటీ ఖర్మమని బెంగపడక పొద్దువాలినవయసునే దిక్కరిస్తూన్నావా
అయినా బిడ్డలనేమనని నీ పాలగుండే (జననీ) ఏ పదార్దంతో తయారయిందోగా
మల్లెల మనసులు స్వప్న
అలిసిన తనువు ..మళ్ళిన వయసు ..
సోలిసిన మనసు సోమ్మసిల్లిపోతుంది ..
పెంచిన బంధాలు గూడు వదిలి పోయారు ..
మమతలెరిగిన మనసు కదా ..పని మీద ధ్యాస కదా ..
కాయ కష్టం చేసి కష్టాలను ఎదురీదుతున్నాను ..
నడి వయసులో మోసిన కట్టెల బరువు తేలికే ... 
మలి వయసులో వంగిన నడుములో కట్టెల మూపులు 
మోయలేక మోస్తూ బ్రతుకు బాటలో పయనిస్తున్నాను ..
ఈ జీవిలో ప్రాణం పోయే క్షణం వరకు 
ఆగదేమో నా బ్రతుకు బరువు..
ఇంతేనేమో ..బ్రతికేస్తా..ఇలాగే ..కడదాక..